A God That Can Dance

Zijn stem kronkelt door haar iPhone oortjes en wringt zich een weg door de kieren van haar gedachte-vesting. Hij wordt haar vriend, haar vertrouweling. Hele dagen zitten zij samen voor haar raam. Om haar heen worden huizen gebouwd en gesloopt. Vanaf haar bank heeft ze boten zien arriveren, relaties zien ontstaan en kinderen zien opgroeien. Één keer heeft ze de deur opengetrokken, staan roepen vanaf haar balkon of er niet anderen waren die zich bij haar wilden voegen. Niemand keek op. De plotselinge, onverwachte komst van een ander in haar woonkamer is dan ook een ongelooflijke gebeurtenis. Iets, waar zij al dagen, weken, maanden, jaren, hartstochtelijk op hoopte.

Zij wil niets liever dan u overtuigen bij hen te blijven, de eenzaamheid te omarmen en zo voor altijd in quarantaine te gaan. Opdat zij u kan aanraken in haar solitude. Maar wat gebeurt er als er werkelijk door u naar haar gekeken wordt? Zal u een glimp van herkenning bij haar teweeg brengen? Een dans, een beweging, een sprong? Zal u haar verrassen? Of is het zuigende zwarte gat dat kolkt in haar gedachten-paleis zo sterk, dat ook u zal worden opgeslokt?

In A God That Can Dance put theatermaker Marieke Giebels uit Nietzsches Also sprach Zarathustra om een intieme, filosofische ontmoeting met de bezoeker te organiseren. In een spel van aantrekken en afstoten slaagt ze erin om een gevoel van verbondenheid te creëren die pijn doet bij het afscheid. De voorstelling begon oorspronkelijk als kleinschalig project, voor één publiekslid per keer tijdens het hoogtepunt van de pandemie, maar groeide uit tot een fenomeen. Inmiddels is de voorstelling 170 keer gespeeld.